Protocolo de Quioto

Adoptado en 1997 e en vigor desde 2005, o Protocolo de Kioto esixía aos países do Anexo I (industrializados e economías en transición) reducir as súas emisións de GEE nun 5% de media respecto a 1990 durante o período 2008-2012. Foi o primeiro tratado con obxectivos de redución obrigatorios baixo a Convención Marco das Nacións Unidas sobre o Cambio Climático (CMNUCC).

Mecanismos de flexibilidade:

• Comercio de emisións (IET): Permitía comprar ou vender dereitos de emisión entre países.
• Implementación conxunta (JI): Facilitaba que un país investira en proxectos de redución de outro país do Anexo I.
• Mecanismo de Desenvolvemento Limpo (MDL): Permitía aos países industrializados desenvolver proxectos en países en desenvolvemento a cambio de créditos de carbono.
  
  

Segundo período de compromiso: En 2012 asinouse a Emenda de Doha, estendendo o Protocolo ata 2020. Non obstante, o seu impacto foi limitado debido á falta de ratificación de varios países clave.

Transición cara o Acordo de París:
O Protocolo de Kioto asentou as bases para o Acordo de París (2015), que ampliou a responsabilidade climática a todos os países, co obxectivo global de limitar o aquecemento por debaixo de 2°C, idealmente a 1,5°C.

Importancia:
Foi un precedente fundamental na diplomacia climática, ao establecer compromisos cuantificables de redución e ferramentas de mercado para cumprilos, inflúe directamente nas políticas climáticas actuais.

Descubre como en airCO2 che podemos axudar.